Μόλις επιστρέψαμε από ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο στην Αίγινα μέσα στην καρδιά του χειμώνα με μοναδικό στόχο να περάσουμε καλά και να τρέξουμε σε αγώνα δρόμου, στον 12ο αγώνα δρόμου Ιώαννης Καποδίστριας.
Ο Τάσος προετοιμαζόταν από πριν τα Χριστούγεννα για αυτόν τον αγώνα των 10χλμ και μόλις φτάσαμε και βρήκαμε εκεί τους φίλους μας, αποφάσισαν και τα παιδιά ότι ήθελαν να τρέξουν και να πάρουν ένα μετάλλιο συμμετοχής.
Ο καιρός από ότι έδειχναν όλες οι προβλέψεις δεν θα ήταν με το μέρος μας, αλλά θα έριχνε πολύ βροχή. Οπότε προετοιμαστήκαμε για τα χειρότερα, ώσπου συνειδητοποίησαμε ότι όσο νερό έριξε ήταν μόνο κατά τη διάρκεια της νύχτας. Όσο ήμασταν εκτός δωματίου είχε ήλιο και ζέστη την πρώτη μέρα και συννεφιά με λίγη ψύχρα την ημέρα του αγώνα. Αυτό ακριβώς που χρειάζονταν οι αθλητές μας.
Υπέροχη παρέα και για τους μεγάλους και για τα παιδιά με ωραίο φαγητό και πολύ ωραία τοπία, αφου πάντα λάτρευα τα τοπία που έχουν θάλασσα μέσα.
Μόλις επιστρέψαμε κατευθείαν πήγαμε να γεμίσουμε το βάζο αναμνήσεων και συγκεκριμένα ο Β. έγραψε ότι του άρεσε που τάισε τις γάτες της Αίγινας (πραγματικά κάτι πάει πολύ λάθος με τις υπερβολικές γάτες στο νησί) και το ότι έτρεξε και το ευχαριστήθηκε.
Η Σοφία επίσης ευχαριστήθηκε πολύ τον αγώνα παρόλο που έτρεξε μόνη της γιατί ηλικιακά έτρεχε σε άλλες ώρες από τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας.
Προσωπικά αυτό που χάρηκα πιο πολύ όλα ήταν που ενώ έτρεχαν οι μεγάλοι, γνωστοί και άγνωστοι, τα παιδιά ήταν εκεί παρόντα και χειροκροτούσαν για να τους εμψυχώσουν. Υπέροχη εμπειρία. Θεωρώ ότι ήταν μια ανάμνηση που γράφτηκε έντονα στη μνήμη τους.
Δεν μπορώ επίσης να μην αναφέρω ότι κατά τη διάρκεια της απονομής, έδωσαν ένα συμβολικό μετάλλιο σε μια 90χρονη γυναίκα που έτρεξε και εκείνη στον αγώνα! Ειλικρινά συγκινήθηκα τόσο πολύ.