Αγαπημένε μου Βασίλη,
Έχουν περάσει ακριβώς 7 χρόνια από τότε που ξεκίνησε αυτό το ταξίδι ή μάλλον που επιτεύχθηκε. Γιατί ενώ ήσουν 6 μηνών, κατάφερες επιτέλους να θηλάσεις και να τραφείς με γάλα δικό μου (και ελάχιστες στερεές) μέχρι να χρονίσεις και να αποθηλάσεις φυσιολογικά 4.5 χρονών.
Πως ξεκίνησε
Γεννήθηκες σε ένα μαιευτήριο της Αθήνας, φυσιολογικά, αλλά όχι με τον τρόπο που τελικά θα ήθελα να είχαν πάει τα πράγματα. Σε πήρα στην αγκαλιά μου πρώτη φορά μετά από 5 ώρες και όλες τις ημέρες που ήμασταν στο μαιευτήριο οι μαίες μου έλεγαν ότι δεν πρόκειται να θηλάσω με τις επίπεδες θηλές που έχω. (Λάθος Νο1: Γέννησα χωρίς τη δική μου μαία- έπρεπε να είχα βρει κάποια που να ταιριάζουμε)
Πως συνεχίστηκε
Στο σπίτι μας, Βασίλη μου, έκανες το κορμί σου τόξο και δεν ήθελες ούτε ζωγραφιστό να δεις το στήθος. Άπειρη μάνα, χωρίς να έχει ενημερωθεί ΣΩΣΤΑ = απόγνωση = μπιμπερό. ( Η La Leche League είναι επίσημη εθελοντική ομάδα για να ενημερώσει όσο είναι κάποια έγκυος αλλά και μετά για τον θηλασμό, οι IBCLC σύμβουλοι θηλασμοί είναι οι πιστοποιημένοι ειδικοί και συνήθως παιδίατροι που θα καθοδηγήσουν όταν υπάρχει πρόβλημα στην πράξη). Αποτέλεσμα ήταν να αντλώ με νοσοκομειακό θήλαστρο για να μην μειωθεί η ήδη ελάχιστη παραγωγή που είχα και να την αυξήσω και διατηρήσω για όσο μπορώ.
Και πως συνεχίστηκε για αρκετό καιρό ακόμα
Οι αντλήσεις συνεχίστηκαν για 6 μήνες από την γέννηση σου, με IBCLs σύμβουλοι να μπαινοβγαίνουν και η κάθε μια να λέει πράγματα που μάλλον εγώ δεν ήθελα να ακούσω. Μια κοπέλα που γνώρισα στα ιντερνέτια, είχε ίδια εμπειρία και μου συνέστησε μια ακόμη σύμβουλο όπου την βοήθησε με θετική έκβαση.
Ώσπου βαρέθηκα
Και λέω δεν αντέχω άλλο, τι να κάνουμε. Προσπάθησα όσο μπορούσα νομίζω. Και τελικά μετά από 2 βδομάδες χωρίς καμία προσπάθεια, μου λέει η καλύτερη μου φίλη τι έγινε τελικά με τον επαναθηλασμό; Και σκέφτηκα, δεν δίνω μια τελευταία ευκαιρία και ό,τι γίνει; Και….. επιτέλους έπιασες το στήθος μου.
Και μετά τι;
Σου έδινα κάθε βράδυ να θηλάζεις, αφού έτρωγες και το τελευταίο του γεύμα με μπιμπερό, σαν πιπίλα. Ώσπου μετά από μια εβδομάδα, λέω, δεν θα δώσω βραδινό γεύμα και θα σε βάλω κατευθείαν στο στήθος. Και έκατσες. Ώσπου την επόμενη μέρα, λέω, θα σου δώσω και άλλο γεύμα εκτός από το βραδινό. Και έκατσες! Και νομίζω φαντέζεσαι την συνέχεια. Θυμάμαι ακόμα εκείνη την ημέρα. 21 Απριλίου! Λίγες μέρες πριν κλείσει τους 7 μήνες.
Ώσπου τελικά
Σου έδινα όποτε ήθελες να πιεις. Ελεύθερα, ανεμπόδιστα, σαν να το έκανα από την πρώτη μέρα γέννησης σου. Και εκεί έβρισκες παρηγοριά, αγάπη, ζεστασιά, φροντίδα. Γεννήθηκε η αδερφή σου και έπινες ταυτόχρονα για 1.5 χρόνο (όχι, δεν θα το ξαναέκανα- είχα agitation– θα σου πω άλλη φορά για αυτό) και επειδή εκείνο το διάστημα ήθελες να σιγουρευτείς για εμένα, έπινες αμέτρητες φορές.
Αποθηλασμός
4 χρονών σου λέω, ότι δεν αντέχω άλλο αγάπη μου να πίνεις όλη μέρα. Θα πίνεις όσο θες το πρωί που ξυπνάς και όταν θα πάμε το βράδυ για ύπνο. Και έτσι έγινε για μερικούς μήνες. Ώσπου, άρχισες να πίνεις μέρα- παραμέρα και μετά κάθε 10 μέρες και τελικά μου λες “Μαμά, θέλω να πιω, αλλά δεν θυμάμαι πως να πιω” . That’s it. (Ακόμα με χαϊδεύεις μερικές φορές στο στήθος)
Να σ’αγαπάς γιε μου
Με αγάπη,
Η μαμά σου
Photo by Luiza Braun on Unsplash