Έχω αναφέρει αρκετές φορές στο παρελθόν ότι έχω δύο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, 8 και 5 ετών αντίστοιχα. Όμως αυτό που δεν έχει τύχει να ξαναπώ είναι ότι ο Β. γεννήθηκε φυσιολογικά στο μαιευτήριο και η Σ. στο σπίτι με φυσικό τοκετό.
Γιατί επιλέξαμε να γεννηθεί στο σπίτι
Καταρχήν θα ξεκινήσω με το γεγονός ότι η δεύτερη κύηση ήταν καθόλα τέλεια. Ούτε ένα πρόβλημα πουθενά, το ρίσκο ήταν μηδαμινό. Αν είχα έστω και μια αμφιβολία, αυτή τη στιγμή δεν θα έγραφα τίποτα από όλα αυτά. Εξάλλου ο στόχος δεν είναι να πείσω κάποιον να γεννήσει σπίτι, απλά να ενημερωθεί ότι υπάρχει και αυτό το ενδεχόμενο.
Στην πρώτη κύηση ζούσα σε ένα ροζ σύννεφο, όπως ζούσα και μέχρι την ημέρα του πρώτου τοκετού επί 29 χρόνια. Ότι δεν υπάρχουν προβλήματα και ότι όλα είναι εύκολα. Είχα επηρεαστεί και από μια φίλη που τα έβλεπε όλα χαλαρά (ζούσε στην επαρχία, με πολύ βοήθεια από παππουδογιαγιάδες- παίζει ρόλο, αλλά τότε δεν το ήξερα) και την είχα ως πρότυπο. Έτσι αποφάσισα να ακολουθήσω την τακτική της, να γεννήσω χωρίς μαία σε ένα μαιευτήριο (της Αθήνας).
Με έπιασαν κάτι πόνοι 2 εβδομάδες πριν το αναμενόμενο και στο μαιευτήριο μου λένε “Γεννάς, δεν καταλαβαίνεις τις συσπάσεις;”, τους απάντησα αρνητικά και αισθάνθηκα επιεικώς ανόητη. (Στην δεύτερη κύηση, είχα τους ίδιους πόνους και η μαία μου μου λέει ότι είναι ψευδοσυσπάσεις, δεν είναι ακόμα η ώρα! So simple).
Πέρασαν ώρες πολλές με το να πηγαινοέρχονται μικροσυσπάσεις, μου βάλανε ωκυτοκίνη να επισπεύσουμε την διαδικασία, μου βάλανε επισκλειρίδιο που δεν έπιασε και κατάλαβα όλους τους πόνους, ο σύζυγος υπήρχαν στιγμές που πήγαινε να δει τους συγγενείς έξω και αισθανόμουν απέραντη μοναξιά και άγχος και όλα αυτά συντέλεσαν στο να έχω μια εμπειρία που με τρόμαξε.
Αφού γέννησα έκανα να δω το μωρό 5 ώρες γιατί έπεσα και σε αλλαγή βάρδιας μαιών και ειλικρινά δεν είχα με ποιον να μιλήσω να μάθω που είναι το μωρό. Μετά δεν μπορούσα να θηλάσω και μου λέγανε ότι έτσι όπως είναι οι θηλές σου δεν πρόκειται να θηλάσεις. Γενικά ήταν μια πολύ δυσάρεστη περίοδος. (Είχε πάρα πολύ ωραίο φαγητό παρεμπιπτόντως και ήμουν σε ένα δωμάτιο μόνη μου, ενώ ήταν 3κλινο. Ήταν και πολύ καθαρό! Ας πω και τα θετικά)
Η απόφαση
Και στην δεύτερη κύηση αρχίζω και ψάχνομαι πολύ. Πριν 6 χρόνια στα ιντερνέτια δεν έβρισκες τόσο εύκολα την πληροφορία. Αλλά αν ήθελες, την έβρισκες. Και βρήκα πολλές μαίες και μου μάθανε πολλά. Και εμπιστεύτηκα μια. Δεν ταιριάζαμε πολύ σαν χαρακτήρες, αλλά μου έβγαζε εμπιστοσύνη. Κάτι που μέχρι τότε δεν έβγαζα στο σώμα μου εγώ. Και κάθε μήνα συναντιόμασταν και μου μάθαινε πολλά.
Δεν ήταν όλα ρόδινα
Δεν ήμουν από αυτές τις ζεν γυναίκες που πίστευα στο σώμα μου και σε εμένα τότε. Είχα πολύ άγχος σε όλη την κύηση και δεν το ήξερε σχεδόν κανείς για την απόφαση μου να γεννήσω σπίτι. Ο τοκετός ήταν τρομερά γρήγορος.: Ο πρώτος πόνος στις 15:50 και κράτησα το μωρό στα χέρια μου 17:50. Κυριολεκτικά όλα έγιναν μέσα σε δύο ώρες. Δεν πόνεσα όπως στον πρώτο τοκετό! Δεν είχα επισκληρίδιο και πόνεσα πολύ λιγότερο. Γιατί ο δρόμος ήταν ανοιχτός από τον πρώτο τοκετό, γιατί η στάση ήταν μακράν πιο βολική και κατάλληλη και το ζεστό νερό στην μέση σε κάθε κύμα πόνου ήταν τόοοοσο ανακουφιστικό. Το σώμα μου δεν το εμπιστευόμουν, αλλά τελικά εμπιστεύτηκε εκείνο εμένα.
Θήλασα και τα δυο μου παιδιά από το πρώτο λεπτό της ζωής της. Επανήλθα πολύ πιο γρήγορα σε όλα και κυρίως ψυχολογικά. Αν θα άλλαζα κάτι τώρα; Όχι, αλλά θα έκανα τότε αυτό που κάνω τώρα. Άρχισα να ακούω το σώμα μου. Ποτέ δεν είναι αργά όμως, σωστά;
Photo by Solen Feyissa on Unsplash